Voorwoord
Dit is mijn verhaal. Een verhaal over enkele weken uit mijn leven. Een keerpunt. In het begin is het erg saai, maar dat klopt ook wel. Mijn leven was ook saai. Dat deed ik zelf. Ik was bang om te leven. Bang om mezelf te zijn. Bang voor de gevolgen. Bang voor hoe de klas zou reageren als ik het lef zou hebben te leven. Dus heb ik jaren mijn leven geleid zoals het maar kwam. En wie was ik om daar iets aan te veranderen…
Zondag, 18 augustus, 22:30
Dit weekend weinig gedaan. Alweer. Beetje video zitten kijken: Speed. Peter en Marieke hadden me nog meegevraagd om te stappen, maar ben niet gegaan. Kroegen zijn gewoon niet leuk. Ik vind het leuk om vrienden te zien, maar die zie ik overdag ook al. ’s Avonds hebben we dan gewoon niet altijd veel te vertellen… En dan zit je in de kroeg een beetje rond te staren…
En ik had ook weer het gevoel dat Marieke wat van plan was. Net als vorige keer dat ze me probeerde te koppelen. Ik was al bijna 17 en had nog nooit een vriendinnetje gehad. ’t Was de trut nog gelukt ook… voor het eerste gezoend. Met ene Claire. Leuke meid hoor, maar ja. Iedereen doet altijd zo groots over dat zoenen. Ik vond het een beetje tegenvallen. De enige sterren die ik zag waren die welke ik zag omdat ik mijn ogen open had.
Ben blij dat ik niet ben gegaan… Ik ga maar eens slapen…
Maandag, 19 augustus, 20:50
Weer een maandag voorbij. In tegenstelling tot normaal eens een leuke maandag. Marieke en ik hebben echt zitten lachen. Jammer dat Peter vorig jaar is blijven zitten. Wij drieën hadden het echt gaaf. We hebben ook een nieuwe klasgenoot. Hij zat schuin voor me tijdens Aardrijkskunde. Ene Mark. Net hierheen verhuisd. Lijkt me echt echt niet leuk. Totaal nieuwe klas… allemaal nieuwe mensen. Hij komt me een beetje macho over, nette kleertjes en knappe kop. Echt zo iemand waar alle vrouwen achteraan lopen.
Dinsdag, 20 augustus, 20:10
Marieke was lekker bezig vandaag. In plaats van naast mij ging ze maar eens naast “Die leuke Mark” zitten. Ze vond hem wel errug leuk en moest hem dus ff beter leren kennen. Vandaag was dus als een standaard maandag.
Woensdag, 21 augustus, 22:55
Vandaag hebben we met z’n vieren zitten eten voor de verandering. Normaal met Peter en Marieke, nu ook met die Mark. Hij is eigenlijk wel leuk. Hij heeft leuke humor. En hij vindt Sandra Bullock ook gaaf.
Donderdag, 22 augustus, 19:45
Marieke was ziek. Dus heb de halve dag met Mark opgetrokken. Hij is echt gaaf. We hebben zondag afgesproken om samen een paar films te huren en te kijken.
Vrijdag, 23 augustus, 23:05
Ik zat grotendeels weer alleen. Marieke was weer terug en zat dus naast Mark. Ze had best nog wel ff een dagje ziek kunnen blijven… ’t Was dus weer een trage dag vandaag. Ik zat ook niet lekker in mijn vel. ‘k Was ook erg afwezig. Zelfs die overhoring Frans ging shit, terwijl ik redelijk geleerd had. Zou ik ook ziek worden? Zul je net zien, zo in het weekend. Ik heb zin in zondag.
Zaterdag, 24 augustus, 17:15
Wat loop ik me weer uit te sloven. Ik ben drie keer naar de winkel geweest: één keer voor gewoon frisdrank en chips, daarna nog een keer voor ma, en daarna weer een keer omdat ik vond dat er koffiemelk in huis moest zijn, ondanks dat we het zelf niet drinken. Ik wilde nog een vierde keer omdat Mark misschien gewoon bier wilde hebben, maar dat mocht niet van ma. Dat vond ik dus nergens op slaan. Af en toe is ze zo’n miep.
Maar goed. Morgen komt-ie. Heb er best zin in. Peter vindt Sandra Bullock ook wel leuk, maar niet echt LEUK leuk. Vind het best wel cool dat Mark dat wel vindt. “The Net” lijkt me wel weer eens leuk en “Speed 2”! En nog beter nieuws: Pa en ma gaan naar het theater!
Zondag, 25 augustus, 23:25
Alweer! Waarom toch?
Al die tijd dacht ik dat het kwam omdat-ie gewoon leuke kleren aan had. Daarom keek ik naar hem. Kon ik nog wat van leren. Of dat er hij er gewoon goed uitziet. Ook jongens kunnen dat van elkaar zien, vind ik. Hij was een soort voorbeeld. Zoiets van zo zou elke jongen er wel uit willen zien. Het is net als toen met Robbert van de buren, die tot twee jaar geleden naast ons woonde. Wat heeft hij me toen van slag gebracht, vooral na zijn verhuizing.
Ik zat de hele avond op de bank. Mark zat op die andere bank. Ik keek steeds minder naar de film en steeds vaker naar Mark. Ik zou toch haast denken dat ik hem iets te leuk vind. Maar ook toen met Robbert had ik er al over nagedacht. Ook toen was het heel simpel: ik ben gewoon geen homo. Als ik twee jongen zie zoenen vind ik het ranzig. Als m’n ogen dicht doe en mezelf zie zoenen met een gozer, sterker nog, Mark, vind ik dat ook een ranzig idee. Als ik mezelf aftrek denk ik wel eens aan een jongen maar achteraf voelt dat toch altijd raar.
Maar waarom moet ik dan steeds naar hem kijken? Waarom vind ik hem zo leuk? Waarom wil ik bij hem zijn?
Ik ga maar eens slapen…
Maandag, 26 augustus, 21:00
Slecht geslapen. ’t Was dus weer een typische maandag. Mark zat schuin voor me, Marieke naast me. Tot de pauze want daarna zat ze weer naast Mark. Ik was saai, zei ze. Ik had de hele dag nog geen woord gezegd. Maar ja, ik was dan ook met andere dingen bezig. Waarom ben ik niet gewoon verliefd op Marieke? De repetitie Wiskunde ging shit.
Donderdag, 29 augustus, 23:55
Alle dagen slecht geslapen. Wiskunde terug gehad. Een 3. Mijn eerste onvoldoende dit jaar voor wiskunde. Ik voel me klote. School gaat kut en ik ga zelf ook kut. Steeds maar weer bezig met Mark. Waarom in godsnaam? Ben ik een nicht? Ben ik verliefd op hem? En dan nog, hij is geen homo. Hij is normaal. Ik wil geen homo zijn. Ik ben ook geen homo. Homo’s zijn verwijfd en doen uitbundig. Dat heb ik al zo vaak op tv gezien. Maar wat voel ik dan? Wat voel ik voor Mark? En waarom lukte dat zoenen met Claire niet? Was Claire gewoon niet leuk genoeg? Ze was wèl leuk, alleen was ik niet verliefd op haar. Ik ben eindelijk nog nooit echt verliefd geweest. Was dit verliefd zijn? Verliefd op een jongen?
Zondag, 1 september, 22:40
Ik ben verliefd. Maar ik wil het niet. Ik wil geen homo zijn. Ik heb gisteren in bed liggen bidden. Ik heb nog nooit geloofd in God maar heb het toch gedaan. Wie weet helpt dat wel. Wie weet gaat het weg. Kan het weggaan?
Er was gisteren weer iets op tv over homo’s. Ze zijn zo raar. Zo overdreven. Zo verwijfd. En als je al een keer een opname ziet in een homodisco is het allemaal zooo op seks gericht. Zijn er dan geen normale homo’s? Ik ben anders. Misschien toch geen homo? Gewoon een laatbloeier? Waarom denk ik de hele dag aan die gozer. Waarom ben ik zenuwachtig als hij in de buurt is. Was voorheen ook niet.
Ik kan niet stoppen met aan hem te denken. De hele dag. Tijdens repetities, tijdens huiswerk, en als ik in bed lig. Als ik me aftrek denk ik aan meiden. Aan Claire en soms zelfs Marieke. Maar steeds komt Mark weer terug. Zo irritant. Achteraf voel ik me schuldig. Ik voel me ranzig.
Dinsdag, 3 september, 22:00
Ik trek het niet meer. Ik moet het iemand vertellen. Maar wie? Als ik het mijn ouders vertel, trappen ze me geheid het huis uit. Dat lees je regelmatig. De kans is er in ieder geval. Of moet ik wachten tot ik ga studeren en op kamers ga?
Als ik het vertel, lekt het zo uit. Was zal de klas ervan denken? De homo van de school! Dat zullen mijn vrienden leuk vinden! Wat zullen Peter en Marieke zeggen? En Mark? Wat zal Mark ervan zeggen?
Woensdag, 4 september, 23:50
Ik heb ooit, twee jaar geleden, toen ik zo met Robbert bezig was, het met een toen goede vriend Chris over homo’s in het algemeen gehad. Hij vond het maar niets. Als zijn beste vriend zo zou zijn, zou hij hem links laten liggen. Ik vond dat toen wat kortzichtig, maar hij zei dat als de maatschappij het niet accepteert, hij dat ook niet hoeft doen. Eigenlijk raar… onze vriendschap is toen steeds minder geworden…
Wie kan ik vertrouwen? Wat zal Marieke zeggen? Marieke heeft ooit gezegd: Een vriend is pas een vriend als-ie echt alles van je weet en toch nog steeds je vriend wil zijn… Ik denk dat ik maar eens met haar moet gaan praten…
Vrijdag, 6 september, 23:00
Ik voel alsof ik sta voor een denkbeeldige afgrond. Ik kijk in een diepe kloof waarvan ik de bodum niet zie. Ik moet kiezen. Ik loop langs de kloof en mij gebeurt niks. Of ik kan springen zonder te weten waar ik terecht zal komen. Ik heb het gevoel dat ik alles kan verliezen wat ik tot nu gekend heb… mijn ouders, vrienden, school… Die sprong is diep… Erg diep…
Zaterdagnacht, 7 september, 2:35
We zaten in de kroeg. Ik ging deze keer maar wel mee. Elke keer als Marieke en ik alleen waren wilde ik erover beginnen. Steeds kwam er wel weer iemand langs. Eigenlijk waren we nooit echt alleen. Maar zo kwam het er natuurlijk helemaal niet van. Steeds was er wel een excuus om er NIET over te beginnen.
Opeens flap ik het eruit: “Ik wil met je praten”. “Ze reageert simpel: “En? Kan toch?” – “Niet hier.” – “Waar gaat het over?” – “Nu niet hier…”. Ze grapte: “Heb je iemand zwanger gemaakt? Ben je het huis uit geschopt? Val je op jongens? Heb je een enge ziekte?”
Ik keek haar geschrokken aan. “Zou ze het weten? Zou ze het aan me kunnen zien?” Ze zegt: “Kom, ik denk dat we maar eens naar buiten moeten gaan…” Ik loop met bonkend hart samen met haar naar buiten. In een steeg staan we stil en ze kijkt me een stuk serieuzer aan dan in de kroeg. “Wat is er?” – “Je hebt het al gezegd…”, zeg ik laf, bang om het h-woord niet over mijn lippen te krijgen.” Voorzichtig begint ze: “Ruzie met je ouders?” Ik schud nee… “Je valt op jongens?”… het blijft stil…
“Wat gaaf!”
“Hallo!?”, denk ik, “zo mag je niet reageren! Je hoort iets negatiefs te zeggen. Iets dat het erg is, of jammer ofzo… niet gaaf!?’
Ik was totaal overrompeld door haar totaal andere reactie dan die ik verzonnen had. Het ging totaal niet volgens het script in mijn hoofd. Ze was eigenlijk heel positief. Ze vertelde ook dat als mijn ouders moeilijk zouden doen, dat ik bij haar mocht logeren. Ze vroeg of ik verliefd was op iemand. “Nee…” loog ik. Ze zei nog veel meer maar ik heb het allemaal niet meer gehoord.
Zondagochtend, 8 september, 10:40
Jezus. Wat voel ik me… opgelucht. Alsof er een molensteen van mijn schouders is gevallen. Een molensteen die er al jaren heeft gelegen, maar die ik nog nooit heb opgemerkt. Ik heb ineens het gevoel dat ik… leef. Het voelt alsof de automatische piloot ineens is uitgeschakeld en dat ik zelf nu mijn leven leid. Ik heb ook niet het gevoel dat ik een vriendin kwijt ben, waar ik zo bang voor was. Het is juist alsof ik er een vriendin bij heb. Ik heb de hele dag met een glimlach door het huis gelopen.
Alleen wat nu… mijn ouders…
Maandag, 9 september, 19:15
Marieke kwam naar me toe in de fietsenstalling. Ze had er nog over nagedacht en vroeg zich af in hoeverre ze het anderen mocht vertellen. Ik voelde wel aan dat het over Peter ging. Ik dacht er ff over na en zei dat ze het best anderen mocht vertellen. De drempel is voor mij immers al moeilijk genoeg om het anderen te vertellen. Ik wilde alleen wel graag weten aan wie ze het dan verteld had. En ze hoeft natuurlijk ook niet voor de schoolse Telegraaf te spelen. Ik zou het namelijk erg vervelend vinden als de klas het wist.
Nu ik erover nadenk is het ook wel beter zo. Mensen doen raar als je iets probeert te verbergen. Een taboe kan best wel eens tegen me werken. Open en eerlijk zou misschien toch beter werken. En zolang niet iedereen het weet, is er weinig bijzonders aan de hand.
Dinsdag, 10 september, 20:00
Shit en tering en nog veel meer…!!!
Marieke vertelde dat ze het er over had gehad met Peter en Mark. Mark nota bene! Peter reageerde wat onwennig en vond het een raar idee. Hij zei dat-ie het helemaal niet aan mij kon zien. Marieke had verontwaardigd gereageerd: “Je ziet het heus niet bij elke homo, hoor…” Hij vroeg zich ook af of ik verliefd was op hem en Marieke had lachend gereageerd: “Jij arro! Homo’s vallen heus niet op alles wat een lul heeft, hoor, en nichten hebben over het algemeen smaak!”.
Mark reageerde beter. Op de vorige school was de broer van zijn vriendin homo. En uiteindelijk was hij ook bevriend met hem geraakt. Maar… hij had dus een vriendin gehad. Hij is dus hetero. Shit… hij is hetero…
Vrijdag, 13 september, 17:00
Ik heb gisteren aan Marieke verteld dat ik verliefd was op Mark. Het is echter al minder. Ze vroeg wanneer ik het aan mijn ouders ging vertellen. Mijn maag draaide om. Ik wist het nog niet. Ik vond het eng en was er totaal niet op voorbereid. Ik antwoordde dat ik zou wachten tot een goed moment. Ze zei dat dat goede moment nooit zou komen. Op deze manier zou ik het blijven uitstellen. Het moest er toch ooit van komen?
Ze had wel gelijk. Ik moet mezelf gewoon voor het blok zetten. Vanavond ga ik het vertellen aan mijn ouders.
Vrijdag, 13 september, 19:40
Eh… morgen ga ik het vertellen!
Zondag, 15 september, 15:55
Vanavond na het eten. Tijdens de koffie… Lijkt me een goed moment.
Zondag, 15 september, 19:30
We zaten aan tafel. Ik kreeg geen hap door mijn keel. Zenuwen gierde door mijn lichaam en er vloog van alles door mijn hoofd. Langzaam tikte de minuten weg op de klok. Eerste eten, daarna afwas, daarna koffie…
Ineens vroeg mijn moeder of er wat was. Of het wel goed met me ging. “Natuurlijk” loog ik. Zou ze wat door hebben?
Ik zei dat ik geen toetje wilde. Weer keek ze bezorgd: “Word je misschien ziek?” reageerde ma. Ik nam toch maar een toetje, maar ook dit kreeg ik niet naar binnen.
Ma en ik stonden af te wassen. Pa liet de hond uit. Nog een half uur… Ik was doodstil. Mijn moeder had psycholoog moeten worden: “Volgens mij gaat het niet goed met je…”. Stilte… Ze probeerde nog een keer: “Volgens mij zit je ergens mee.” Vooruitschuivend reageerde ik: “Het komt straks wel…” Ineens was ik met één voet over de drempel. Alleen door aan te geven dat er wèl wat was, maakte zoveel in mij los dat ik begon te janken. Lekkere timing! Ma: “Het komt straks wel? Ik denk dat dit wel een goed moment is…”
“Ik val op jongens!”. Ik flapte het er ineen keer uit. Ik stond er zelf van te kijken. Ma zei niets. Ineens was ik overmand en leeg tegelijk. Ik droop af naar de woonkamer en ben op de bank gaan zitten janken. Ik heb in tijden niet zo gehuild. Ma bleef in de keuken achter maar kwam toch een ruime minuut later de kamer in. Ik zag dat ze ook gehuild had. “Sorry”, zegt ze, “ik ben wel even geschrokken. En ik snap best wel dat je het moeilijk vindt. Zelfs ik moet wennen. Maar dat neemt niet weg dat we evengoed van je blijven houden, lieverd.”
Samen zaten we te janken op de bank. En we hebben gepraat. Ik heb eigenlijk nog nooit zo’n emotioneel gesprek met haar gehad. Maar de essentie was dat zij vond dat ik gewoon gelukkig moest zijn. De boodschap om mijn koffers te pakken, die ik zo verwacht had, bleef uit…
Zaterdag, 21 september, 21:00
Goh, een week niet geschreven. Mijn leven zit ineens in een stroomversnelling. Ik maak ineens van alles mee. Mijn ouders weten het nu allebei en reageerden positief. Mijn vader heeft er nog wel enige moeite mee, maar dat trekt wel bij. Op school weten veel leerlingen het. Ik krijg wel eens een kutopmerking naar mijn hoofd, maar dat kan ik inmiddels hebben.
Ik heb naar het COC gebeld. Ik kreeg een bandje, want ze waren gesloten. Op het bandje stonden weer nummers die ik kon bellen. Die heb ik gebeld en kreeg ene Leo. Hij vertelde me over dans- en baravonden die best wel druk worden bezocht, maar ook coming-out-avonden en gespreksgroepen. Misschien was dat laatste wel iets voor mij, zei hij. Ik moet er nog over nadenken. Vanavond ga ik er stappen. Ik heb afgesproken met die Leo, hij stelt me dan weer voor aan anderen. Ik vind het doodeng, maar ook deze drempel ga ik overwinnen. Ik hoop dat er nog meer van mijn leeftijd rondlopen…
Terwijl ik dit schrijf, betrap ik me erop dat ik dat ik hier lig met een smile op mijn gezicht… Ik voel me happy, ik voel me sterk. Ik ben gesprongen in die denkbeeldige afgrond. Hij was achteraf maar enkele meters diep. Jezus, waarom heb ik dit niet eerder gedaan…
Nawoord
Dit verhaal is gebaseerd op ware feiten en gebeurtenissen. Het is zo geschreven dat het voor mensen die worstelen met hun homoseksualiteit herkenbare elementen bevat.
Wil je n.a.v. dit verhaal iets kwijt of een vraag stellen, neem dan contact op met: mail@homoinfo.nl
bron: www.homoinfo.nl
