Door: Donovan
Bron: http://www.expreszo.nl
Met enige aarzeling ontkleedde hij zich. Het was de eerste keer sinds die ene nacht. Ik besloot om het hem niet moeilijk te maken en terwijl hij zich uitkleedde keek ik de andere kant op. ‘Ok,’ stamelde hij. Ik keek op en wierp een blik op zijn naakte lichaam.
Wetend dat hij zich ongemakkelijk voelde bij de situatie deed ik alsof er voor mij niks veranderd was.
‘Gore nichten’Het was nu al drie maanden geleden. We liepen de homodisco uit en passeerden een groepje jongens. Om een flinke scheldpartij te ontwijken, keken we wijselijk de andere kant uit. Maar even later hoorden we snel naderende voetstappen achter ons. Rico gebaarde zenuwachtig dat we wat grotere passen moesten nemen. Toen ik merkte dat de voetstappen achter ons ook versnelden, keek ik achterom. Het was dat groepje jongens van bij de gaybar. Meteen nadat ik omkeek begon het schelden. ‘Vieze flikkers, gore nichten, reetspleetatleten!’ Meestal trok ik me van dit soort scheldpartijen weinig aan maar deze keer was het anders. Waarom nemen ze de moeite om ons te achtervolgen? Rico hield nog steeds zijn mond. Pas toen we uitkwamen op een splitsing en konden kiezen tussen een donker steegje of de parkeergarage fluisterde hij: ‘Parkeergarage, ren naar binnen, ik hou ze eerst bezig en kom achter je aan.’ Zonder er bij na te denken, rende ik in de richting van de parkeergarage. Daar aangekomen haalde ik met trillende handen mijn mobieltje uit mijn binnenzak. Stotterend vertelde ik mijn verhaal aan de telefoniste van het alarmnummer. Daarna snelde ik terug naar de ingang van de garage want van Rico was nog steeds geen spoor. Maar nog voor dat ik daar aankwam, hoorde ik geschreeuw.
Littekens
Rico lag op de grond te kreunen terwijl hij van alle kanten geschopt en geslagen werd. Gedachten raasden door mijn hoofd. ‘Wat nou als die jongens nog achter mij aankomen?’ Het kreunen van Rico werd steeds luider. ‘Dit is toch wat je wil, helemaal afgeragd worden, vieze flikker!’
Even stond ik daar versteend om de hoek. En toen rende ik, totaal onopgewassen tegen een groep van vijf jongens, al schreeuwend op ze af, in de hoop dat de politie er snel zou zijn.
Rico lag bewegingloos op de grond en voor ik het wist lag ik ernaast. Verzetten had weinig zin. De hevige pijn die ik voelde werd steeds minder terwijl ik langzaam het bewustzijn verloor. Het enige wat ik nog wel voelde was iets kouds dat zich verspreidde over mijn hele rug nadat het me met een vaart had geraakt. Daarna werd het juist warm, het gloeide en brandde. In een waas hoorde ik politiesirenes steeds dichterbij komen.
Later bleek dat één van de jongens een fles op me had stukgeslagen en ik daarna buiten bewustzijn was geraakt. Littekens zou ik er niet aan over houden, gelukkig maar. De grootste schade zou zeker de emotionele zijn.
Maar Rico bracht het er slechter vanaf.
Blijvende littekens verspreid over zijn hele lichaam zullen voor altijd bij hem blijven.
Die littekens veranderen echter niks aan mijn beeld van hem. Het klinkt raar maar ik vind hem er juist mooier door. Ik zie de littekens op zijn lichaam als het bewijs van zijn liefde en bescherming voor mij.
